بحث تربیت از مباحث مهم، کار بردی و مورد نیاز در هر زمان و مکان می باشد؛ زیرا تعلیم و تربیت به معنای هدایت و تقویت گرایش ها و شکوفاسازی هماهنگ استعدادها و توانایی های انسان برای رسیدن به کمال مطلوب است؛ لذا می بینیم که از ابتدای خلقت تاکنون هدف از بعثت پیامبران، تربیت انسانهای شایسته و اخلاقی بوده تا از این طریق بتوان به یک جامعه صالح و سالم دست یافت و روابط خود را با انسانها، محیط و حتی خالق هستی به نظم درآورد. اما باید اذعان داشت که تربیت صحیح یک انسان، مستلزم بکارگیری روشها و دستورالعملهای مناسب است. استفاده از روشهای تربیتی مناسب، هدف از تربیت را تسریع میبخشد.
بنا بر این شناخت روشهای مطلوب تربیتی، مهمترین مسئله مربیان و متولیان هدایت جامعه است؛ زیرا با چنین شناختی میتوانند از توانمندیهای بالقوه و استعدادهای درونی اعضای جامعه هدف به نحو مطلوب بهره برداری کنند. داشتن روش درست تربیت، موجب میشود مربی بتواند انسانهایی را تربیت کند که به نحو روشمند از تاریکی گمراهی خارج شوند، در پرتو نور هدایت قرار گیرند.