بررسی فقهی دعادرمانی برای نازایی
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانش‌پژوه دکتری فقه تربیتی
چکیده
دعا از مهم‌ترین راه‌های ارتباطی بین انسان و پروردگار عالم است. بر اساس تعالیم دینی، رفع مشکلات و دفع مضرات، یکی از اساسی‌ترین کارکرد دعا بیان شده است. فرزندخواهی و میل به بقاء خود در قالب نسل، یک امر فطری و طبیعی در همه انسان‌هاست؛ اما این خواسته در برخی از مواقع دچار اشکال ـ به هر دلیلی ـ می‌گردد. «نازایی» و «عقیمی» چه از جانب زن و چه از جانب مرد، یکی از مهم‌ترین عوامل گسست زندگی مشترک است. هرچند طب مدرن برای این مشکل، راه‌کارهای زیادی را بیان داشته است و به‌صورت عملیاتی بدان اقدام نموده است؛ اما «دعادرمانی» برای این مسأله، تنها از سوی طب اسلامی ارائه شده است. بر همین اساس، پژوهش‌هایی صورت گرفته است؛ اما عدم اتقان و عدم تحلیل محتوا، علت اصلی ناکارآمدی این‌نوع تحقیقات است. این پژوهش به روش فقهی ـ روش متداول در حوزه‌های علمیه ـ رجحان و مطلوبیت دعادرمانی برای نازایی را بررسی کرده است. بر اساس این پژوهش، مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها بر نقش دعا برای رفع نازایی تأکید دارند. استدلال بر پایه‌ی آیات فرزندخواهی حضرت زکریا(ع) و حضرت ابراهیم(ع) و نیز مجموعه‌ای از رهنمودهای روایی برای رجحان ندبی دعادرمانی برای نازایی، رهیافت این تحقیق است.
کلیدواژه‌ها
)